Το σχολικό θεατρικό διαγωνισμό τον γνώρισα από τα μαθητικά μου χρόνια. Ναι, ήμουν και εγώ από τα παιδιά που πήραν μέρος σε σχολική παράσταση, ήμουν και εγώ από τα παιδιά που έκαναν ασύστολα πρόβες.

Που αφιέρωναν όλον τον ελεύθερο χρόνο τους σε αυτές με μεγάλη χαρά, που κάθισαν ξάγρυπνα βράδια ολόκληρα για να μάθουν τα λόγια τους, που έψαξαν σε ντουλάπες και μπαούλα για να βρουν παλιές αλλά αρχοντικές ρόμπες της γιαγιάς και εκείνο το καλό ζευγάρι παπούτσια του παππού — τα οποία τόσο πολύ ταιριάζουν στον πρωταγωνιστή — παρακάλεσαν τη θεία με τη ραπτομηχανή να ράψει τις κουρτίνες, έφεραν χωρίς δεύτερη κουβέντα τους πατεράδες τους να βοηθήσουν στο στήσιμο των σκηνικών, φορτώθηκαν 10 άτομα σε ένα μικρό κατσαριδάκι προκειμένου να φτάσουν γρήγορα στην πρόβα και περπάτησαν ώρα πολλή μες στο κρύο για να γυρίσουν σπίτι μετά το τέλος της. Ήμουν και εγώ κάποτε από εκείνα τα παιδιά που αγωνίστηκαν να ανέβει η παράστασή τους, που ένιωσαν το τρομερό άγχος της πρώτης εμφάνισης στο κοινό, που κάλυψαν με κόλπα τα λόγια που ξεχάστηκαν, που χοροπήδησαν στο τέλος της παράστασης, που συγκινήθηκαν όταν οι κόποι τους επιβραβεύτηκαν.

Το σχολικό θεατρικό διαγωνισμό τον ξανασυνάντησα πέρσι, που μας προσέφερε πολύ δυνατές συγκινήσεις και ευτυχώς τον ξανασυνάντησα και φέτος, που και πάλι έφερε μαζί του την ίδια ζωντάνια, φρεσκάδα, ενεργητικότητα και δημιουργικότητα. Όλα αυτά τα ελπιδοφόρα μηνύματα μετέφερε και το 4ο ΓΕΛ Βέροιας με το έργο «Για όλα όσα έχω να πω» της μαθήτριας Μουρτζίλα Φραντζέσκας. Κι αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι δηλαδή το έργο που επέλεξε να παρουσιάσει το 4ο ΓΕΛ ήταν δημιούργημα μιας μαθήτριας, του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία τόσο στο διαγωνισμό, αλλά και στην ίδια την παράσταση που ανέβασαν τα παιδιά. Το έργο αφορούσε στις σκέψεις που κάνουν όλοι οι έφηβοι μαθητές.

Παρουσίασε λοιπόν μέσα από τα μάτια, το μυαλό και την ψυχή τους τον τρόπο που βιώνουν τα σχολικά χρόνια, τις σχέσεις με τους γονείς, με τους φίλους, την επιρροή ή την τυχόν καταπίεση που μπορεί να βιώνουν για την επιλογή του επαγγέλματος. Μίλησε με απόλυτη αθωότητα για τον έρωτα,τον αγνό, τον εφηβικό, αυτόν τον πρώτο που συνήθως θυμόμαστε με τόση νοσταλγία. Αναφέρθηκε ανοιχτά στους προβληματισμούς, αλλά και σε «αταξίες» εφηβικές που όμως για κάποιους μπορούν να αποβούν μοιραίες και να αφήσουν για πάντα το στίγμα τους αν βέβαια καταφέρουν να ξεφύγουν από αυτές.

Τέλος το μήνυμα που σίγουρα πέρασε ήταν ότι τα παιδιά δεν έχουν πάψει να ονειρεύονται. Θέτουν στόχους και παλεύουν για αυτούς ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές. Τα παιδιά του 4ου ΓΕΛ όμως, εκτός από το δημιουργικό τους σενάριο (που άλλωστε βραβεύτηκε), απέδειξαν ότι έχουν και άλλα πολλά ταλέντα, αφού έπαιξαν, τραγούδησαν και χόρεψαν επί σκηνής, έφτιαξαν τα σκηνικά, και επιμελήθηκαν γενικότερα τη μουσική και την κινησιολογία.

Συμπέρασμα όλων αυτών; Τα παιδιά έχουν πολλές ικανότητες, κλίσεις και ταλέντα. Ας μην τους παγιδεύουμε στη στείρα αποστήθιση αλλά ας τα αφήνουμε να εκφραστούν ελεύθερα. Σίγουρα θα έχουν πολλά να πουν και να μας δείξουν.

Αναδημοσίευση απο το arrive​.gr